جت‌الاسلام محمد جمشیدی امروز در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در همدان، نقش مبلغان را در تحقق شعار سال مهم دانست و اظهار کرد: مبلغان نقش مهمی در تبیین و تحقق شعار «اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل» دارند.

وی با اشاره به نام‌گذاری سال 95 توسط مقام معظم رهبری به عنوان «اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل» خاطرنشان کرد: تکیه بر اقتصاد مقاومتی، مدیریت واردات، تقویت تولید ملی و مبارزه با فساد در ساختار اقتصادی کشور نقش مهمی دارد.

رئیس اداره تبلیغات اسلامی شهرستان بهار اضافه کرد: روحانیون می‌توانند با تبیین درست و ساده اقتصاد مقاومتی برای خنثی‎سازی توطئه دشمن در ضربه زدن به کشور نقش بسیار مهمی ایفا کنند.

وی بیان کرد: یکی از الزامات در این باره تلاش برای اصلاح الگوی مصرف و پرهیز جدی از اسراف و تبذیر و همچنین ترغیب مردم به استفاده از کالای داخلی است.

جمشیدی خاطرنشان کرد: در این باره مبلغان می‌توانند کار و تولید و تلاش را جا بیندازند؛ امروز اگر در کشور رکود وجود دارد، راه مقابله با آن تقویت وحدت و تأکید بر قوه خلاقیت و باور به حل مشکلات است که این‌ها در سایه اقتصاد مقاومتی محقق می‌شود.

وی تصریح کرد: لازمه تحقق اقتصاد مقاومتی اتکا به ظرفیت داخلی و نیروهای مؤمن و کارآمد است.

رئیس اداره تبلیغات اسلامی شهرستان بهار خاطرنشان کرد: با توجه به نام‌گذاری سال جاری به نام «اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل» اگر بخواهیم دشمن را بیشتر از همیشه ناامید کنیم باید در همه زمینه‌ها به ویژه مسائل اقتصادی توسعه یابیم.

وی با تأکید بر اهمیت مسائل معیشتی یادآور شد: باید تلاش کنیم بی‌نیاز از واردات شویم و زمینه تولید و صادرات را در پیش گیریم تا در صورت بروز تحریم‌های بیشتر بتوانیم در مقابل آن ایستادگی کنیم.

رباره «اولین اربعین» پس از شهادت امام حسین(ع) بحث ها و پرسش های بسیاری تاکنون مطرح شده است؛ مانند این که:

1. آیا اهل بیت امام حسین(ع) در همان اولین اربعین در سال 61 هجری بر سر تربت سیدالشهدا حاضر شده اند؟ یا نه در اربعین دیگری بوده است؟
2. آیا اساساً اسرای اهل بیت(ع) در راه بازگشت از شام به مدینه، از کربلا هم گذشته اند یا نه؟
3. آیا جابر بن عبدالله انصاری و عطیه، در همان اربعین نخست، قبر امام حسین(ع) را زیارت کرده اند؟ و آیا از نظر مسافت و فاصله زمانی چنین چیزی امکان دارد؟
4. آیا از نظر تاریخی، برخورد اهل بیت(ع) با جابر بن عبدالله در کربلا صورت گرفته است؟ و اولین زائر قبر امام حسین(ع) در اربعین، جابر بوده است یا اهل بیت(ع)؟
5. منابع تاریخی در این مورد چه نگاشته اند و کدام نظر صحیح است؟ چرا حضور اهل بیت(ع) در کربلا، در بسیاری از منابع ذکر نشده است؟
6. آیا از نظر امکان وقوع، ممکن است که در فاصله زمانی چهل روز، کاروان اهل بیت با آن همه زن و کودک، که به صورت اسیر برده می شدند، از کربلا به کوفه و پس از چند روز از کوفه به شام بروند و پس از مدتی که در دمشق اقامت داشتند، دوباره این مسیر طولانی را به کربلا بازگردند؟
این پرسش ها سبب شده تا محققان درباره این موضوع، پژوهش های تاریخی انجام دهند. برخی معتقدند که اهل بیت(ع) در همان اربعین به کربلا بازگشتند و برخی نیز آن را عملی نمی دانند. در این باره کتاب ها و مقاله های بسیاری نوشته شده است. یکی از آثار مفصل در این زمینه، کتاب «تحقیق درباره اولین اربعین حضرت سیدالشهدا(ع) » نوشته شهید محراب، مرحوم آیت الله قاضی طباطبایی(ره) است که در 900 صفحه به این موضوع پرداخته و بحث های جانبی دیگری نیز در این اثر وجود دارد. ایشان کوشیده تا اثبات کند بازگشت اهل بیت(ع) به کربلا در اولین اربعین، از نظر عقلی و تاریخی و بر اساس منابع و به لحاظ بعد مسافت و ایام لازم برای این سفر، ممکن است و هیچ بعدی ندارد.

گرچه کسان دیگری در نقد نظریه او مقاله ها نوشته اند و ادله او را رد کرده اند، اما وی در اثبات نظر خویش، تلاش بسیار کرده و به همه پرسش ها، شبهه ها و استبعادها پاسخ داده است. وی برای دفع شبهات مخالفان نظریه اش، بررسی های گسترده ای بر اساس شرایط، وسایل سفر و امکانات آن روزگار ارائه کرده و تکیه اش بر منابع متقن شیعه و سنی بوده است.

محدث نوری از جمله کسانی است که بازگشت اهل بیت(ع) را در همان اربعین بعید شمرده است. شهید قاضی طباطبایی(ره) به اشکالات هفت گانه مرحوم نوری پاسخ داده است. اشکالات از این قرار است:

اشکال اول: عدم تناسب زمان چهل روز، با حادثه رفتن به شام و برگشت به کربلا؛

اشکال دوم: سکوت منابع کهن تاریخی درباره بازگشت آنان به کربلا؛

اشکال سوم: حرکت اهل بیت از شام به سوی مدینه و رسیدن آنان به مدینه در بیستم صفر؛

اشکال چهارم: سکوت برخی منابع تاریخی کهن از دیدار اهل بیت با جابر در کربلا؛

اشکال پنجم: مسافت طولانی بین شام و کربلا و منازل متعدد و حوادث میان راه؛

اشکال ششم: این که در منابع مختلف، جابر بن عبدالله انصاری را اولین زائر اربعین شمرده اند، نه اهل بیت پیامبر را؛

اشکال هفتم: این که کربلا در مسیر شام به مدینه نیست و قدر مشترکی هم بین این دو مسیر (کربلا به مدینه) وجود ندارد.

شهید قاضی طباطبایی، همه این اشکال ها را در حد «استبعاد» می داند که دلیلی بر محال بودن این زیارت در اربعین نمی شود و با 17 دلیل به همه آنها پاسخ داده است (که پرداختن به آن ها در این خلاصه نمی گنجد).

در این کتاب، سلسله مباحث حاشیه ای و استطردادی هم وجود دارد، مانند:

ـ سیری در حوادث کربلا و سفر امام حسین(ع) به این سرزمین و سفر اهل بیت به کوفه و شام؛

ـ بحث در مورد مدفن حضرت زینب÷ در شام؛

ـ شرح حال عطیه کوفی و جابر بن عبدالله انصاری؛

ـ برخی مطالب مجعول یا نقل های ضعیف در منابع ضعیف؛

ـ رد برخی شبهات تاریخی؛

ـ نمونه هایی از شیوه های عزاداری برای سیدالشهدا(ع) در مناطق و دوره های مختلف.

البته کتاب، فصل بندی منظم و مطلوبی ندارد. این کتاب، بار اول در سال 1352 شمسی در 681 صفحه با نام «تحقیق درباره روز اربعین سیدالشهدا(ع)» چاپ شد و سپس با نام «تحقیق درباره اولین اربعین سیدالشهدا(ع)» در حدود 900 صفحه به چاپ رسید. چاپ سوم آن در 963 صفحه در سال 68 از سوی بنیاد علمی و فرهنگی شهید قاضی طباطبایی و یک نوبت هم در سال 83 در قطع وزیری و 448 صفحه چاپ جدید از سوی کنگره بزرگداشت شهید قاضی به چاپ رسیده است.

در پایان لازم است اشاره کنیم که کسانی همچون ابن نما حلّی (645 ق) در «مثیر الاحزان»، سید بن طاووس در «لهوف» و شیخ مفید معتقدند که اهل بیت(ع) در همان نخستین اربعین به کربلا آمده اند. ابوریحان بیرونی، ملاحسین کاشفی و شیخ بهایی نیز بر این نظرند.

برخی دیگر این امر را بعید شمرده اند؛ از جمله علامه مجلسی در «بحار الانوار»، محدث نوری در «لؤلؤ و مرجان»، شیخ عباس قمی در «منتهی الآمال» و مرحوم شعرانی در «ترجمه نفس المهموم».

از معاصران هم مرحوم محمدابراهیم آیتی، دکتر سید جعفر شهیدی و شهید مطهری، ورود اهل بیت به کربلا را در نخستین اربعین نپذیرفته اند.

1. کاروان بیت آیت الله شاهرودی
در میان مراجع تقلید، حضور آیت الله العظمی سید محمود شاهرودی، زبانزد همگان بود. معروف است که وی در این مراسم، نخست با پای پیاده از نجف خارج می شد و به سوی کربلا حرکت می کرد و سپس سایر آقایان، استادان و طلاب هم به دنبال وی به راه می افتادند و وقتی مراسم زیارت تمام می شد، بیشتر زائران از کربلا سوار وسیله نقلیه می شدند و به نجف بازمی گشتند؛ اما آیت الله شاهرودی در بازگشت هم پیاده به نجف بازمی گشت.[13] معروف است که این مرجع بزرگ، چهل سفر با پای پیاده به زیارت امام حسین(ع) مشرف شده است.

2. کاروان شهید آیت الله مدنی(ره)
شهید محراب آیت الله سید اسدالله مدنی، از استادان سرشناس حوزه نجف، یکی دیگر از عاشقان همیشگی مراسم پیاده روی نجف ـ کربلا و زیارت حرم اباعبدالله الحسین(ع) و یارانش، به خصوص در روز اربعین بود. عالمان و استادان حوزه علمیه نجف، خاطرات خوشی از این شهید بزرگ، در این مراسم باشکوه معنوی دارند. حجت الاسلام والمسلمین شیخ عبدالخالق دشتی، یکی از همراهان وی در یکی از این سفرها می گوید:

یک سال که ماه ذی حجه مصادف با زمستان بسیار سردی بود، همراه شهید آیت الله مدنی از نجف عازم کربلا شدیم تا در روز عرفه، به زیارت امام حسین(ع) مشرف شویم. در این سفر مرحوم شیخ علی حجتی کرمانی و مرحوم شیخ احمد کافی نیز آقای مدنی را همراهی می کردند. ما چند فرسخی رفتیم تا این که به یکی از روستاهای عشایرنشین رسیدیم. سپس شخص عربی جلو آمد و از آیت الله مدنی استقبال کرد و به او احترام گذاشت و وی و همراهان را به مضیف خود دعوت کرد؛ چون همه به ویژه سران و شیوخ عشایر، او را به خوبی می شناختند و احترام زیادی برایش قائل بودند. ما شب را همان جا استراحت کردیم و فردا صبح به راه خود ادامه دادیم؛ تا این که به شهر طویرج در 20 کیلومتری اطراف کربلا رسیدیم.

در طول مسیر، هر جا که برای استراحت توقف می کردیم، آقای مدنی چند حدیث می خواند و نکاتی اخلاقی می گفت و گاهی یک بحث علمی مطرح می کرد. در طویرج، او وضع روحی عجیبی داشت و شروع به صحبت کرد. نخست در فضیلت زیارت امام حسین(ع) سخنی گفت و حرم امام را به کعبه آمال و آرزوها تشبیه کرد و بعد فرمود: از این جا تا حرم را خوب است به صورت پابرهنه و هروله کنان ادامه بدهیم. با این که او درد پا و کسالت داشت، اما خودش جلو افتاد و آیه {إنّ الصّفا والمروة من شعائر الله}[14] را که در مراسم حج میان سعی و صفا خوانده می شود، هروله کنان می خواند و جلو می رفت و ما نیز به دنبالش جواب می دادیم. وقتی وارد شهر کربلا شدیم، شهید مدنی فرمود: باید با همین حال خسته و پای آبله زده به حرم مشرف شویم و باز خودش جلو افتاد و با حالت گریه و فریاد «یا حسین»، حرکت کرد و ما نیز به دنبالش حرکت می کردیم و با همین حال، وارد حرم حسینی شدیم. در این حال مراسم زیارت را مرحوم کافی بر عهده گرفت و با اشعار و نوحه خوانی جان گذار، همه را به فیض رساند.[15]

3. پیاده روی حاج آقا مصطفی خمینی(ره)
آیت الله حاج آقا مصطفی خمینی نیز از عالمان و استادان نجف بود که همواره در مراسم پیاده روی حضوری پیوسته و جدی داشت. او مقید بود که در تمام ایام زیارت های مخصوص امام حسین(ع) (اول و نیمه رجب، نیمه شعبان، عرفه و به خصوص اربعین) پیاده از نجف به کربلا برود و در میان راه، گاهی کف پایش تاول می زد و زخمی می شد؛ ولی باز هم با شور و شوق تمام، به راه خود ادامه می داد و اصرار دوستان را برای سوار شدن به وسیله نقلیه، حتی در قسمتی از راه نمی پذیرفت و چون به نزدیک کربلا می رسید و نگاهش به گنبد و گل دسته های حرم امام حسین(ع) و پرچم سرخ رنگ آن می افتاد، بی اختیار اشک از چشمانش سرازیر می شد و مصیبت اهل بیت(ع) را زمزمه می کرد و به سر و سینه می زد و عزاداری و نوحه سرایی می کرد.[16]

وی در این سفر، بدون توجه به این که فرزند مرجع بزرگ تقلید، امام خمینی(ره) است، مانند یک طلبه ساده در خدمت همسفران بود و از کمک به آنان دریغ نمی کرد و در هنگام توقف و استراحت نیز به بحث علمی می پرداخت. مرحوم آیت الله شیخ محمدحسن قدیری که در یکی از سفرها همراه او بود، می گوید:

یک بار در پیاده روی از نجف به کربلا، خدمت حاج آقا مصطفی خمینی بودم؛ وقتی به باغ های نزدیک کربلا رسیدیم، شب را آن جا ماندیم. دوستان همه دور حاج آقا مصطفی را گرفتند و او صحبت را شروع کرد و بعد بنا شد هر کدام از رفقا در یک رشته از علوم حوزوی سؤالی بپرسد و وی جواب بدهد. سؤالات بسیاری از فقه، اصول، فلسفه، تفسیر، عرفان و اخلاق از وی پرسیده شد که حدود چهار ساعت به طول انجامید و حاج آقا مصطفی بدون این که مطالعه و مراجعه به کتابی کند، همه را کامل جواب داد که من بسیار متعجب شدم که او این قدر بااستعداد است.[17]

آقای محتشمی می گوید:

در اوقات صبح، ظهر و شام، نماز به امامت آیت الله حاج آقا مصطفی خمینی(ره) اقامه می شد و شب هنگام، پس از نماز مغرب و عشاء، دعای توسل و زیارت عاشورا خوانده می شد. اگر شب جمعه در راه بودیم، دعای کمیل و ذکر مصیبت توسط دوستان انجام می گرفت. از خصوصیات مرحوم حاج آقا مصطفی این بود که هر شب، قبل از اذان صبح برمی خواست و به نماز شب می پرداخت. او بسیار خوش مشرب و خوش مسافرت بود و در سفرها با همراهان دوست و رفیق بود و همواره سعی می کرد به کسی سخت نگذرد و مواظب بود کسی عقب نیافتد و جا نماند. در جلسات گفت وشنودی که اغلب شب ها رفقای همسفر دور هم جمع می شدند، از هر دری سخنی به میان می آمد و حاج آقا مصطفی، پیوسته متذکر بود و زیر لب اذکاری را زمزمه می کرد. در تابستان ها به علت گرمی طاقت فرسای هوا، بعد از اذان صبح حرکت می کردیم و تا دو سه ساعت بعد از طلوع آفتاب، راه می رفتیم؛ سپس در محلی توقف می کردیم و صبحانه و نهار در همان جا صرف می شد و عصر که مقداری از گرمای هوا کاسته می شد، باز حرکت از سر گرفته می شد.[18]

در بین گزاره های مختلف و متنوعی که درباره قیام سید الشهدا (ع) بدست ما رسیده است برخی دقیقا یک هدف و یک قلّه رفیع را نشان می دهند؛ هدفی که در قاموس تمام پیامبران الهی و اوصیای آنان نهادینه شده بوده و برای آن،خون های فراوانی ریخته شده است؛ آری مقوله ظلم ستیزی پیامبران و ائمه هدی علیهم السلام موضوعی است که از ابتدای ظهور دین مبین اسلام مستمرا تکرار و به صور مختلف در آموزه های آن تبیین گردیده است و امام حسین علیه السلام بر همان اساس در مبارزه ای مقدس و جانانه تمام هستی خویش را در طبق اخلاص نهاده به پیشگاه خداوند عزّ و جلّ تقدیم نمود. این هدف والا و مقدس که در هر بخشی از قیام و به ویژه در ندای هیهات من الذله امام حسین (ع) تجلی یافت ، پس از کربلا با صلابت و سربلندی فرزند رشیدش امام زین العابدین (ع) و بانوی بزرگوار و صبور بنی هاشم ؛ زینب کبری (س) حتی در درون کاخ یزید نیز پژواک داشت . بی تردید این فریاد، ندائی نیست که در سال 61 هجری متوقف گشته بلکه شعاع این فریاد آتشین هماره بر تارک تاریخ مبازره با طاغوت های زمانه می درخشد؛ و چه آنکه اعتقاد داریم : کل یومٍ عاشورا و کل ارضٍ کربلا.

پس بی هیچ شک و گمانی تکرار این فریاد در روزگاران ما ترجمانی جز ایستادگی و مقاومت در برابر زیاده خواهی های مستکبران نخواهد داشت . مقاومتی که نه برای راحت طلبی پایه ریزی شده و نه تعدی و ظلم به دیگران[2]، بلکه مقاومتی است که برطبق همان آموزه های متعالی اسلام عزیزشکل گرفته و عزت و شرف ما در پی این ایستادگی است . هجمه مستکبران عالم که گاهی به نام دفاع از حقوق بشر ، مبارزه با تروریسم ، گسترش آزادی ، مبارزه با حامیان لبنان و فلسطین و اخیرا به بهانه استفاده ایران از انرژی هسته ای در قالبها و اشکال مختلف علیه کشور ما تهیه و تدارک می شود، صرفا یک دلیل واقعی دارد و آن تلاش ما برای اجرای تعالیم اسلام ناب محمدی است . چه بسیارند کشورهایی که در اطراف ما با شرایطی بسیار تیره و دهشتناک هیچگاه مورد تعرض، اعتراض، تحریم و… این مستکبران قرار نگرفته و نخواهند گرفت. زیرا آنان دین ، فرهنگ ، اقتصاد و سیاستی را اتخاذ کرده اند که با سیاستهای شیاطین زر و زور منافات ندارد ولیکن تبعیت از اسلام ناب فی نفسه به معنای جنگ همیشگی با ظلم و ستم و زیاده خواهی است و بدیهی است که این پیروی از اسلام و این مقاومت هزینه هایی خواهد داشت که باید آن را بپردازیم .
اکنون مستکبران و حق ستیزان باهمه افتراق و تشتّت خود، متحد شده و به مبارزه ای جدید روی آورده اند که ابزار و ادوات آن تغییر کرده است.
جنگ اقتصادی ، جنگ تمام عیاری است که برای به زانو درآوردن ایران اسلامی طراحی شده . در این عرصه آنان با بهره گیری از سیطره خود برای اقتصاد جهان و بازارهای جهانی راه را بر مبادلات اقتصادی ایران بسته و عملا منابع مالی کشور را دچار مخاطره نموده اند. یقینا در این شرایط، اسلام ستیزان تن به هر رذالتی[3] می دهند، تا شاید بتوانند این ملت بزرگ را وادار به تسلیم و یا حداقل اعتراض و آشوبهای داخلی نمایند. لذا همانند عرصه های پیشین ، برای غلبه و پیروزی در این مبارزه پس از اتکال بر ذات لایزال خداوند متعال ، نصر و ظفر در گرو مقاومت و تلاش ماست. مقاومتی همه جانبه در برابر تحریم ها و همچنین تلاشی اصولی وخستگی ناپذیر برای دستیابی به بهترین تولیدات و خدمات . بر همین اساس درسالیان اخیر رهبر فرزانه انقلاب با رویکردی اصولی و به منظور جلب توجه مردم و مسئولین نظام به حوزه مهم اقتصاد، مباحث اقتصادی را دستمایه نامگذاری های سالانه قرار داده اند و ازحدود دو سال قبل، همگان را با مقوله اقتصاد مقاومتی آشنا ساختند[4]. لذا بر ماست که فرمان مقتدای خویش را با جان و دل بشنویم و با تمام توان و هرکدام از ما به وسعت دستهای آسمانی خود تلاش کنیم چه آنکه فرمود : اقتصاد مقاومتی ، یک شعار نیست ، یک واقعیت است[5] . به دیگر سخن در زمانه ما و آنچنان که پیشتر گذشت ندای ظلم ستیزی امام حسین علیه السلام و مقاومت در برابر فزون خواهی یزیدیان، در اقتصاد مقاومتی تبلور می یابد. قطعا مسئولین ارشد نظام وظایف و مسئولیتهای مهمی در این برهه از تاریخ بر دوش دارند که امیدواریم با سرفرازی از عهده آن برآیند. اما این تمام کار نیست، بلکه همه ما می توانیم در هر موقعیتی که هستیم با توجه دقیق به فعالیتها و اقدامات خود و کنارگذاشتن برخی از عادتها، سهمی هرچند اندک در این مبارزه داشته باشیم .
می شود؛ در زندگی فردی و اجتماعی ،با تدابیری اصولی و پرهیز از هزینه های غیر ضرور، در این مبارزه شرکت کرد .
می شود؛ با طراحی و اجرای نظامها و اسلوب های دقیق، هزینه های مادی و معنوی یک فعالیت را کاهش داد و با افتخار، خود را در این مقاومت شریک دانست .
می شود؛ از تجملات اداری کاست و به ندای رهبری لبیک گفت .
می شود؛ در تهیه اقلام و ملزومات و همچنین در مصرف آن، چنان دقیق و اصولی گام برداشت که مدال همراهی با ندای هیهات من الذله را به گردن آویخت .
و البته می توان، از کنار این سطور به راحتی گذشت، و بلکه خدای ناکرده، بالاتر از آن ،با زبانی گلایه مند و کنایه آمیز، سخن گفت و با دل سرد کردن سایر همسنگران، آب به آسیاب دشمن ریخت[6] .
در عاشورا، عده ای تلاش کردند تا در رکاب سید الشهدا (ع) جان فشانی کنند و عده ی زیادی دانسته و نادانسته در برابر سلاله رسول الله (ص) صف آرایی کردند. هنوز ندای هل من ناصرا ینصرنی امام (ع) به گوش می رسد ما نیز باید صف خود را تعیین کنیم.


برگرفته از daadnema.blog.ir

تولیدکنندگان داخلی زمین می‌خورند
اگر مصرف کنندگان تنها به خرید کالاهایی خارجی بپردازند و در حالی این کالاها مشابه داخلی داشته باشد تولیدکنندگان داخلی زمین می‌خورند اگر از تولیدات داخلی حمایت نشود در واقع باعث خواهد شد جوان‌های ایرانی بیکار شوند و آمار بیکاری افزایش پیدا می‌کند.
ما با با خرید محصولات ایرانی روحیه خود باوری را در میان مردم جامعه افزایش خواهیم داد و با خرید کالاهای ایرانی به اقتصاد کشور خود و هم وطنانمان کمک می‌کنیم.
گوشی‌های خارجی از لحاظ امنیتی خطرآفرین هستند
ما با خرید یک گوشی خارجی ندانسته این اجازه را به شرکت سازنده آن گوشی داده ایم که از اطلاعات شخصی ما در داخل گوشی بعضا سوء استفاده‌هایی بکنند.
سید علی موسوی دانشجویی دانشگاه دولتی بجنورد یکی دیگر از دانشجویانی است که گوشی خارجی را کنار گذاشته و جهت کمک به تولیدات داخلی گوشی ایرانی خریداری نموده است.
وی عنوان می کند: با توجه به فرمایشات مقام معظم رهبری در بحث اقتصاد مقاومتی که مطرح کردند یکی از وظایف اصلی مردم جامعه استفاده از کالایی ایرانی است خواستیم به سخن و فرمایش رهبر انقلاب اسلامی لبیک گفته باشیم.
موسوی ادامه می دهد: کیفیت گوشی جی ال ایکس (G6)ماد بسیار عالی است تفاوتی با گوشی‌های خارجی ندارد و بنده بسیار راضی هستم.
ثروت را از کشور خارج نکنیم
این دانشجو تصریح کرد: اگر تمامی ایرانیان از محصولات ایرانی استفاده کننند کمک شایانی به اقتصاد کشور خواهند کرد پولی که می‌خواهیم خرج نمایم بهتر است که تو جیب هم‌وطنان خودمان بره چون به نفع کشور است چرا ما کاری بکنیم که دریایی از نعمت و ثروت از کشور خارج شود.
از لحاظ امنیتی اگر گوشی‌ها و لوازم الکترونیکی تماما ایرانی باشند خاطر جمعی بیشتر دارد و مطمئن هستیم که اطلاعات کشور از این طریق مورد سرقت قرار نمی‌گیرد یا به جایی مخابره نمی‌شود.
حسن براتی دانشجوی فارق التحصیل دانشگاه پیام نور است که گوشی ایرانی خریداری نموده است.
او صحبت خود را اینگونه آغاز می کند:در ابتدا هدف ما از خرید گوشی ایرانی اطاعت کردن از فرمایشات مقام معظم رهبری بود که ایشان بسیار توصیه دارند کالایی ایرانی خریداری شود و با توجه به اینکه کالایی مشابه دارد باید از خرید کالای خارجی خوداری شود تصمیم گرفتیم از تولید ملی حمایت کنیم.
کیفیت این گوشی بسیار عالی است اما دلیل اصلی ما جهت خرید این گوشی در مرحله اول عمل به فرمایشات رهبر انقلاب اسلامی بوده است و وجود دغدغه مقام معظم رهبری در این خصوص دغدغه پیدا کردیم که حتما اقتصاد کشور را جدی بگیریم.
یکی از خصوصیات بارز این گوشی نیم بهاء بودن آن است و خریداران می‌توانند این گوشی را با 50 درصد تخفیف خریداری نمایند.
تخفیف ویژه و نیم بهاء بودن این گوشی موقعیت بسیار مناسبی بود که این گوشی را سفارش دهیم و خریداری کنیم.
اگر ما کالاهای ایرانی استفاده کنیم از کار و کارگر ایرانی حمایت خواهیم کرد و با توجه به موضلات جدی بیکاری که اکنون وجود دارد به مرور حل می‌شود و از قاچاق کالا و واردات کالاهای مشابه جلوگیری خواهد شد.
کالاهای ایرانی از کیفیت بالایی برخوردار است
براتی حرف هایش را ادامه می دهد: باید فرهنگ غلط که در جامعه حاکم است از بین برود بسیاری از افراد معتقد هستند کالایی ایرانی بی کیفیت است این عقیده بسیار باطل است زیرا ایران امروز با ایران زمان طاغوت بسیار تفاوت دارد.
این گوشی از لحاظ کیفیت قابل رقابت با گوشی‌های خارجی است و از لحاظ سطح امکانات ساخت با کشورهای خارجی برابری می‌کند.
از لحاظ امنیتی و خطرات جاسوسی کشئپورهای خارجی نمی‌توان زیاد بهش استناد کرد چون این گوشی هنوز در بعُد نرم افزاری و سیستم کامل اندروید ورود جدی پیدا نکرده و عمده کارش سخت‌افزاری است باید بیشتر دقت کرد اما می‌توان گفت گام خوبی برداشته شده و انشاالله تولیدکننندگان بتوانند کالاهای تماما ملی داشته باشند.