امام صادق(ع) فرمود: کسی که بعد از شهادت ما به زیارت ما بیاید، مانند کسی است که در زمان حیات ما به زیارت ما آمده(جامع‌الاخبار/33) شما زائرین کربلا باید تصور کنید که می‌روید شخصاً خودِ امام حسین(ع) را زیارت کنید. پس نگو من می‌روم کربلا که مزار حسین(ع) را زیارت کنم؛ بگو می‌روم زیارتِ خود امام حسین(ع)! باید باورت بشود که به زیارت خودِ امام حسین(ع) می‌روی.
همچنین اهل‌بیت(ع) فرموده‌اند: هر کسی به زیارت ما بیاید مثل این است که به زیارت رسول‌الله(ص) رفته است(کافی/ج4/ص579) پس شما زائرین کربلا دارید به زیارت دو شخصیت باعظمت می‌روید؛ یکی خودِ امام حسین(ع) و یکی هم رسول‌الله(ص). لذا وقتی وارد کربلا شدید، یک سلام هم به پیامبر(ص) بدهید. و چون در ایام اربعین می‌روید، و حضرت زینب(س) هم اربعین در کربلا هست پس به ایشان هم سلام بدهید.
شما که زائر پیادۀ اربعین هستی، هرچه گناه و آلودگی هم داشته باشی، ان‌شاء الله در این مسیر پاک می‌شود. فقط مواظب باش که ابلیس، تو را مأیوس نکند. یکی از مکائد ابلیس این است که انسان را مأیوس کند. در روز عرفه هم همه را می‌بخشند، تنها گناهی که در روز عرفه بخشیده نمی‌شود، یأس نسبت به خداست و اینکه انسان بگوید: «آیا خدا مرا بخشیده است؟!»
دربارۀ زیارت کربلا هم فرموده‌اند: با اولین قدم زائر، خدا همۀ گناهانش را می‌بخشد(کامل‌الزیارات/132) حالا اگر کسی در این مسیر بگوید: «آیا خدا مرا بخشیده؟!» این گناه بزرگی است. هیچ‌کسی نباید در این راه یأس به خودش راه بدهد یا بگوید: «ان‌شاء الله امام حسین(ع) به من هم نگاه کند!» این خودش بی‌ادبی است. چرا باور نمی‌کنی که امام حسین(ع) به تو نگاه کرده و توجه کرده؟ باید امید را در قلب‌ خودمان بالا ببریم. هروقت شک کردی که «آیا امام حسین(ع) مرا می‌پذیرد یا نه؟» استغفار کن از اینکه امیدِ تو دارد کم می‌شود.
فکر کن که اگر تا حالا حتی یک گناه هم نکرده بودی، الان چطوری زندگی می‌کردی؟ خُب وقتی از این زیارت برمی‌گردی، باید همان‌طوری زندگی کنی، چون به ما اطمینان داده‌اند که در اینجا تمام گناهان‌مان بخشیده می‌شود و می‌توانیم یک زندگی تازه را شروع کنیم (کامل الزیارات/ص132) پس گناهانت را فراموش کن؛ خیلی خودت را تحویل بگیر و با اُمید و حُسن ظن به خدا جلو برو! این سفرِ خودتان را بزرگ بدانید؛ 1400 سال در این راه خون داده‌اند که راه این اربعین برای شما باز شده.
هر کسی به شما گفت: «التماس دعا» نگو من لایق نیستم! بگو: «خیالت راحت باشد، وقتی برسم حرم، دعایت می‌کنم و ان‌شاء الله مشکلت حل می‌شود» چون فرموده‌اند که خدا دعای زائر حسین(ع) را رد نمی‌کند. اصلاً خودت زنگ بزن و بگو: «گرفتاری و مشکلی ندارید که من برایتان دعا کنم؟» این یک راز است.
کسی اینجا بی‌خودی تواضع نکند و نگوید: «من لایق نیستم!» اگر لایق نبودی، نمی‌گذاشتند اینجا بیایی! ابلیس مدام می‌خواهد تو را مأیوس کند، مثلاً می‌گوید: «مگر تو از عرفا هستی؟! مگر تو مثل آقای بهجت هستی؟!» به او بگو: «من زائر حسین(ع) هستم، اگر نمی‌خواست مرا ببخشد، مرا در این راه نمی‌آورد» هیچ‌وقت نگو: «امام حسین(ع) نمی‌تواند مرا ببخشد!» هیچ‌کدام از شما جُرمی که حُرّ انجام داد و با شمشیر جلوی حسین(ع) ایستاد، انجام نداده‌اید!
فقط باید مراقب باشیم که یک‌وقت دچار عُجب و غرور نشویم. هر موقع خواست شما را غرور بگیرد، بدانید: از شما در این راه پذیرایی می‌کنند ولی از بچه‌های حسین(ع) پذیرایی نکردند، و آنها در این راه گرسنه بودند. به شما در این راه محبت می‌کنند ولی بچه‌های حسین(ع) را تازیانه می‌زدند» کتک خوردن بچه‌های حسین(ع) در این مسیر را یادآوری کنید تا غرورتان بشکند. و به یاد این بیفتید که در کربلا نبودید تا به امام حسین(ع) کمک کنید و از این بابت شرمندۀ حسین(ع) بشوید.
پس خودت را تحویل بگیر؛ چون امام حسین(ع) به تو نگاه کرده. و خودت را تحویل نگیر، چون برای حسین(ع) کاری نکرده‌ای. یعنی نتوانسته‌ایم کاری کنیم. ما که برای حسین(ع) تکه تکه نشده‌ایم؛ ما در امنیت، فقط در این مسیر راه می‌رویم؛ کاری نکرده‌ایم!

اشتراکاشتراک گذاری در واتس اپاشتراک گذاری در لایناشتراک گذاری در افسراناشتراک گذاری در گوگل پلاس
اربعین

استاد پناهیان

زیارت

زیارت امام حسین

پناهیان