#شبهه
5سوره جدیدی که در «اینترنت» آمده،چگونه بوده؟
مگر در خود قرآن ذکر نشده کسی نمیتواند مانند آن بیاورد؟در طول تاریخ اسلام، همواره عده اى در تلاش بوده اند تا چنین وانمود کنند که قرآن، مورد معارضه واقع شده است؛ هر چند مورخان از افرادى که به معارضه با قرآن برخاسته اند، یاد کرده اند و کلماتى هم سجع و هم قافیه در قالب «موارد معارضه با قرآن» بدان ها نسبت داده اند، ولى از یک سو با توجه به ویژگى هایى که مورخان در مورد سخنورى از آنان نقل کرده اند و کلمات فصیحى که از آنان به ثبت رسیده است،استناد چنین کلمات پوچ و بى محتوا و دور از فصاحت به آنها صحیح به نظر نمى رسد و بر فرض درست بودنِ این نسبت، معلوم نیست، انگیزه آنان از ساختن این کلمات، معارضه با قرآن باشد. از سوى دیگر، محتواى این کلمات به اندازه اى پوچ و بى معنا است که نه تنها به هیچ وجه، قابل مقایسه با کلام الهى نیست، بلکه بیش تر به مزاح و شوخى شباهت دارد تا همانندى قرآن!

اخیراً چهار قطعه بر صفحه اینترنت منتشر کرده اند و به خیال خام خود به معارضه با اسلام و قرآن برخاسته اند؛ غافل از این که علاوه بر ذلت و بى مایگى معنایى، به این کار سرقت مى گویند؛ نه معارضه ادبى!

این سوره هاى دروغین که به «ایمان»، «وصایا»، «تجسد» و «مسلمون» موسوم شده، مشتمل بر مقدار زیادى از آیات قرآن است و در برخى قریب 90درصد آن از آیات قرآن گرفته شده و به همراه کلماتى بى محتوا به هم متصل شده استکه نه تنها قرآن نیست و بین آن تا قرآن از زمین تا آسمان فاصله است که همانند سخن یک انسان عاقل و عالم نیز نیست.

به نمونه زیر توجه کنید:

آیات قرآنسوره هاى ساختگى

1. المص (اعراف، 1)–> الصم (مسلمون)

2. ولکنّ الله یفعل ما یرید (بقره، 253)–> والله یفعل ما یرید (مسلمون)

3. و قالوا ربّنا إنّا اطعنا سادتنا و کبراءنا فأضلّونا السبیلا(احزاب، 67)

– قالوا ربّنا ضلنا انفسنا بل اضلّنا من ادعى

قالا ربّنا ظلمنا أنفسنا … (اعراف، 23)–> انه من المرسلین (مسلمون)

4. … یأتینک سعیا … (بقره، 260)–> یأتیک ساعیا(وصایا)

5 . إنّا أرسلنـک شهداً و مبشّراً و نذیرا (فتح، 8)

–> انّا ارسلناک للعالمین مبشّراً و نذیرا

و ما أرسلنـک إلاّ رحمة للعـلمین(انبیاء، 107)

یکى از وجوه اعجاز قرآن، هم آهنگى و عدم اختلاف در مضامین و معانى آن است؛ در حالى که اگر محتواى سوره هاى ساختگى را مطالعه کنیم، به امورى متناقض برمى خوریم؛ به نمونه زیر توجه کنید:



در بند ششم از سوره ساختگى «تجسد»، خدا را از این که از میان مخلوقاتش فرزندى داشته باشد، منزه مى داند:

«سبحانه رب العالمین ان یتخذ من خلائقه ولداً»؛ ولى در ادامه، نخست حضرت عیسى(ع) را به «عزراء» نسبت مى دهد و او را فرزندى از مخلوقات معرفى مى کند (در بند 10و11) سپس او را به پدرى آسمانى نسبت مى دهد و در سوره ساختگى «ایمان» او را پسر خدا معرفى مى کند: «انت هو ابن الله حقّاً»!

در بند دومِ سوره ساختگى «وصایا» حضرت عیسى(ع) را رسول و پیامبر خدا معرفى مى کند: «انا أرسلناک للعالمین مبشراً و نذیراً»؛ ولى در بند هفتم «تجسد» مى گوید: حضرت عیسى(ع)، مخلوق خدا نیست؛ بلکه از ازل تا ابد همراه خدا بوده و به «پدر و پسر و روح القدس» اشاره مى کند. سپس در ادامه، خدا را یگانه معرفى مى نماید: «… الها سرمدیاً».



این گونه اختلاف ها و تناقض ها از ویژگى هاى کلام انسان است؛ ولى چون قرآن از سنخ کلام الهى است، از آن مبّرا است: (وَلَوْ کَانَ مِنْ عِندِ غَیْرِ اللَّهِ لَوَجَدُواْ فِیهِ اخْتِلَـفًا کَثِیرًا) [2]

در پایان یادآورى مى کنیم که نشر این سوره هاى ساختگى، نخست از سوى یک شرکت آمریکایى به نام «آن لاین» (online) صورت گرفت که این اقدام با واکنش بسیار شدیدى از سوى برخى مجامع علمى اسلامى مواجه شد که به ناچار آن پایگاه را تعطیل کردند؛ و مدتى بعد، پایگاه دیگر انگلیسى به نام «suralikeit.uk» به نشر آن اقدام کرد.