ر مطلب پیش رو استاد فرزانه حضرت آیت‌الله جوادی آملی به تحلیل این موضوع ونیز تبیین امربه معروف و نهی از منکر پرداخته است.
سالار شهیدان، حسین‌بن علی‌بن أبیطالب در بین امامان معصوم ویژگی داشت که بسیاری از ائمه از نسل اویند و شفا در تربت اوست؛ این خصوصیت در قبور ائمه دیگر نیست. بسیاری از ائمه(ع) شرائط برای آنهامناسب نبود تا خون بدهند و جامعه را بیدار کنند. اگر برای آن ذوات مقدّس هم شرائط مناسب بود، همین کار را می‌کردند. در نهج‌البلاغه وجود مبارک امیرالمؤمنین(ع) چنین آمده است که من دیدم فرصت برای قیام آماده نیست، من ماندم و اهل بیتم و می‌دانستم که اگر من به همراه اهل بیت قیام بکنم، همه ما را می‌کشند و این خون هدر می‌رود؛ لذا فَضَنِنْتُ بِهِم(1)، ضِنّت ورزیدم. «ضَنین» یعنی بُخل ورزیدن؛ بر خلاف (ظَنین) که به معنی ظَن و مَظنه و گمان است. ضَنین یعنی بخیل وَ مَا هُوَ عَلَی الغِیبِ بِضَنین(2) به این معناست. اگر چنانچه قیام می‌کردم، همه ما را شهید می‌کردند و خون ما هدر می‌رفت، لذا من ضِنّت ورزیدم. یعنی قیام کردن، مبارزه کردن، خون دادن باید وقتی انجام بپذیرد که مؤثر باشد. وجود مبارک امیرالمؤمنین(ع) در جریان لیلهُ المَبیت در بستر رسول اکرم می‌خوابد تا پیامبر سالم بماند؛ پس آن حضرت از شهادت هراسی نداشت، ولی یک شهادت سودمند و مؤثر! فرمود: من دیدم اگر در آن عصر قیام بکنم، با اهل بیتم کشته بشویم یک خونی است که رایگان ریخته شده و بی‌اثر است؛ لذا صبر کردم تا فرصت مناسبی پدید بیاید، من آن روزها که سقیفه تشکیل دادند در برابر غدیر و چراغ غدیر را خاموش کردند و این فتیله سقیفه را بالا کشیدند؛ آن روز ساکت شدم.