اولین زائران کربلا
سرزمین کربلا نه از لحظۀ شهادت امام حسین (ع) و واقعۀ عاشورا، بلکه از سال‌ها پیش از این واقعه، محل آمد و شد و زیارت فرشتگان و انبیا و اولیای الهی بوده است. امام صادق(ع) فرموده‌اند: «از آنجاست (کربلا) محل عروج ملائکه به سوی آسمان. هیچ ملک مقرب و پیامبر مرسلی نیست، مگر اینکه از خداوند اجازه می‌گیرد به زیارت امام حسین (ع) مشرف شود. پس گروهی فرود آمده و گروهی بالا می‌روند.» و نیز فرموده: «آگاه باشید که، هزار سال پیش از دفن جدم امام حسین (ع) در کربلا، فرشتگان به زیارت آنجا رفته‌اند. هیچ شبی نیست مگر اینکه جبرئیل و میکائیل (ع) به زیارت آن حضرت می‌روند.»
بنابر روایات سابقۀ عزاداری و گریه بر ایشان نیز به سال‌ها پیش از واقعۀ عاشورا و زمان انبیای گذشته بر می‌گردد که با وحی از مصیبت امام حسین (ع) آگاه می‌شدند. همچنین نقل است پیامبر خدا (ص) از لحظۀ ولادت امام با یادآوری مصایب ایشان گریسته‌اند[1] و حضرت علی (ع) نیز پس از جنگ صفین هنگام گذر از کربلا توقف کردند و بر مصایب آینده اشک ریخته‌اند.[2]
بیان این نمونه‌ها در روایات و توصیه به زیارت کردن آن جناب و اجری که خداوند در برابر آن می‌پردازد، همگی مبین ارزش و درجۀ اهمیت زیارت کسی است که اولین زائرانش، از همان لحظۀ شهادت، فرشتگان و اولیاء بوده‌اند. از زائران ملکوتی که بگذریم، در طول تاریخ نیز مشتاقان همواره با وجود خطرات و سختی‌ها به اقامۀ این امر پرداخته‌اند و این سنت همچنان پابرجاست.
در معنای زیارت
زیارت در لغت یعنی دیدار کردن با قصد، و در معنای مذهبی عزیمتی است (ظاهری یا باطنی) به اماکن مذهبی که از سوی پیروان یک دین برای به پا داشتن یک آیین یا فریضۀ دینی انجام می‌گیرد. به شخصی که به زیارت می‌رود زائر گفته می‌شود و جمع آن زُوّار است.[3] احمد بن فارس می‌گوید: «زائر را از آن جهت زائر می‌گویند که وقتی به زیارت تو می‌آید، از غیر تو دوری می‌کند.»[4]
در لغتنامۀ فارسی به مشاهد متبرک و بقعه‌‌ها رفتن و خواندن دعایی که به‌عنوان تشرف باطنی برای امام‌ها و امامزاده‌‌ها و اولیا می‌خوانند را زیارت گفته‌اند.[5]
زائر مزار مطهر امام، کسی است که با قصد و معرفت و شناخت به حق امام و نیز پس از شهادت ایشان و دفن پیکر مطهر به زیارت حضرتش برود
با توجه به معنای یاد شده، اطلاق نام زائر بر فرد، مقید به قید «قصد» یا همان «نیت» است. این قصد با «معرفت» فرد از کسی که به زیارتش می‌رود در ارتباط است. در بیان اعتقادی شیعه، آنچه توصیه شده و لازمۀ اجر و پاداش است زیارت با معرفت است. در این راستا امام کاظم (ع) فرموده‌اند: «کمترین ثواب و اجر زائر قبر مطهر امام حسین (ع) در کنار فرات، این است که گناهان گذشته و آیندهاش را مىآمرزند؛ مشروط به اینکه حق و حرمت و ولایت ایشان را بشناسد.»[6] در روایات دیگر نیز گفته شده که «شناخت و معرفت امام» یعنی اینکه او را امامی از جانب خدا بداند و عمل‌کردن به دستوراتش را واجب بداند.
احتمالا افرادی هم بوده‌اند که در مسیر خود، گذرشان به کربلا و مرقد امام افتاده است که بنابر این تعاریف زائر محسوب نمی‌شوند. زائر مزار مطهر امام، کسی است که با قصد و معرفت و شناخت به حق امام و نیز پس از شهادت ایشان و دفن پیکر مطهر به زیارت حضرتش برود؛ در نتیجه زیارت امام حسین (ع) به معنای خاص آن و آنچه در راستای هدف این مطلب است، به معنای حضور زائر بر مزار ایشان به‌قصد اظهار ارادت، احترام و کسب فیض معنوی قلمداد می‌شود. اکنون به نقل‌های تاریخی از اولین کسانی که مشرف به مزار حسین(ع) شده‌اند نظر می‌افکنیم تا دریابیم که اولین زائر به معنای خاص آن کیست.
اقوال موجود دربارۀ اولین زائران امام حسین (ع)
1. قبیلۀ بنی اسد: افراد این قبیله بنا به دلایلی از یاری رساندن به امام در روز عاشورا جا ماندند. تقریبا سه روز پس از واقعۀ عاشورا به کربلا آمدند و با همراهی امام سجاد (ع) به دفن پیکر شهدا پرداختند. امام سجاد (ع) پس از دفن پیکر پاک آن حضرت، مزار پدر گرامی خود را ساخت، دست خود را بر روی قبر گذاشت و به زیارت پدرش مشغول شد. افراد این قبیله نیز همراه امام به اقامۀ عزا و زیارت از ایشان پرداختند.
جابر به همراه شاگردش عطیه، اولین مردمانی بودند که با قصد و نیت زیارت و معرفت امام، از راه دور و در شرایط خفقان سیاسی، سنت اربعین را با جلوه‌ای از زیارت حقیقی و آداب آن از خود به جا گذاشتند.
2. سلیمان بن قتهی: ابن نما حلی، از ابن عایشه روایت می‌کند که سلیمان بن قتهی عدوی، سه روز پس از شهادت امام حسین (ع) از کربلا عبور کرد. وقتی نگاهش به قتلگاه ایشان افتاد، تکیه بر اسب عربی خود نمود و ابیاتی را سرود؛ البته به این روایت نقدهایی وارد است، ازجمله اینکه چنین شخصی شناخته شده نیست و همچنین این نقل به این شکل، تنها از ابن نما وارد شده است.
3. عبیدالله بن حرجعفی: …پس از کشته شدن حسین (ع)، او در مجلسی از عبیدالله بن زیاد حضور داشت. ابن زیاد لحظه‌ای از او غافل ماند و ابن حر خارج شد و بر اسب خود نشست. ابن زیاد جویای او شد و وقتی فهمید خارج شده، دستور داد او را بیاورند؛ اما ابن حر با اسب خود تاخت و گفت: «به او بگویید که هرگز به دلخواه پیش او نخواهم آمد.»
سپس به خانۀ احمر بن زیاد طایی و پس از آن به کربلا رفت و قتلگاه شهدا را دید. برایشان آمرزش خواست و اشعاری به این مضمون سرود: «امیر خیانتکار به من می‌گوید: چرا با شهید پسر فاطمه جنگ نکردی؟ دریغا که یاری وی نکردم …»[7]
4. جابربن عبدالله انصاری و عطیۀ عوفی: این دو، نخستین زائران امام حسین (ع) در اولین اربعین شهیدان کربلا هستند و نام این دو همواره همراه با زیارت اربعین برده می‌شود. جابر به همراه شاگردش عطیه، اولین مردمانی بودند که با قصد و نیت زیارت و معرفت امام، از راه دور و در شرایط خفقان سیاسی، سنت اربعین را با جلوه‌ای از زیارت حقیقی و آداب آن از خود به جا گذاشتند.
