عطیه نقل‌ می‌کند: «من و جابر به قصد زیارت قبر حسین بن علی بیرون آمدیم. زمانی که به کربلا رسیدیم، جابر نزدیک ساحل فرات شد. غسل کرد و یک ردا و یک ازار پوشید؛ سپس کیسه‌ای را باز کرد که در آن سعد بود و آن را به بدن خود زد و خود را با آن خوشبو کرد. هر قدم که برمی‌داشت، ذکر خدای متعال را می‌گفت؛ تا ‌‌اینکه به قبر مطهر حضرت نزدیک شد… پس خود را روی قبر ‌انداخت، در حالی که از هوش رفت. من به روی او آب ریختم تا به‌هوش آمد. سه مرتبه صدا زد یا حسین… آیا دوست جواب دوست را نمی دهد؟… چگونه جواب بدهی در حالی که رگ‌‌های خونین تو در بالای شانه‌ات نمایان شده و بین بدن و سر مقدس تو جدایی افتاده است؟ من شهادت می‌دهم تو فرزند خاتم پیامبران و فرزند آقای مؤمنان و فرزند هم‌قسم تقوا و سلالۀ هدایت و خامس اصحاب کسا و پسر آقای پاکیزگان و فرزند سرور زنان هستی. چرا چنین نباشی؟ در حالی که دست آقا و سرور پیامبران به تو غذا داده، در دامن پرهیزکاران تربیت یافته‌ای، از دستان ایمان شیر خوردی و با اسلام سیراب شدی…. پس سلام خدا و خشنودی او بر تو باد. شهادت می‌دهم که تو از دنیا درگذشتی، همان‌گونه که برادرت یحیی بن زکریا درگذشت و به فیض شهادت رسید.

سپس گفت: سلام بر شما ارواحی که در راه حسین (ع) فدا شدید. شهادت می‌دهم شما نماز را به پا داشتید، زکات را پرداختید، امر به معروف و نهی از منکر نمودید، با ملحدان جهاد کردید و خدا را آن قدر عبادت کردید تا به مرحلۀ یقین رسیدید. قسم به کسی که حضرت محمد (ص) را به نبوّت و حق مبعوث کرد، ما در آنچه شما وارد شدید و عمل کردید، شریک هستیم.

گفتم: ما چگونه در ثواب آنها شریک هستیم، در حالی که ما نه به وادی فرود آمدیم، نه از کوهی بالا رفتیم و نه شمشیر زدیم، ولی این گروه میان سر و بدن‌‌هایشان جدایی افتاده و فرزندانشان یتیم و همسرانشان بیوه گشته‌اند؟

جابر گفت از حبیب خود رسول خدا شنیدم که فرمود: اگر کسی گروهی را دوست داشته باشد، با آن گروه محشور خواهد شد و کسی که کار گروهی را دوست بدارد، با آنان در کار آنان شریک خواهد شد. قسم به آن کس که محمد (ص) را به پیامبری مبعوث کرد، نیّت من و نیّت یاران بر آن چیزی است که ‌امام حسین (ع) و اصحاب او بر آن گذشته و رفته‌اند.»[8]



5. کاروان اسرای اهل‌بیت: بنابر اقوال مشهور و نظر اکثریت علمای شیعه، کاروان اسرا در اولین اربعین شهدای کربلا به آنجا رسیدند و به زیارت و اقامۀ عزا بر شهدا پرداخته‌اند و به نقل سیدبن طاووس با جابر و عطیه هم ملاقات داشته‌اند؛[9] لذا اهل‌بیت نیز به همراه جابر و عطیه اولین گروه زیارت‌کنندۀ حضرت هستند؛ اما آنچه برمی‌آید این است که جابر و عطیه قبل از ایشان رسیده بودند.

6. توابین: گروه توبه کنندگانی بودند به رهبری سلیمان بن صرد که از یاری نکردن امام پشیمان شده بودند. آنها به خونخواهی شهدای کربلا برخواستند تا با نثار خون خود، عمل گذشته را جبران کنند.

سپاه توابین وقتی به کربلا رسیدند، از اسب‌‌ها پیاده شدند و خود را به قبر حسین (ع) رساندند و به شدت گریستند. برخی از شیعیان، خود را از اسب به زمین می‌انداختند و ناله می‌زدند و شیون و زاری می‌کردند. آنها از ‌‌اینکه ‌امام حسین (ع) را درکربلا یاری نکرده بودند، پشیمان بودند. یک شبانه روز در کنار قبر ‌امام حسین (ع) گریه و زاری و از بی وفایی خود توبه کردند. آنها با روح آن حضرت پیمان بستند که تا آخرین قطرۀ خون، با قاتلان آن حضرت جهاد کنند. تمام شیعیان قبل از خروج از کربلا، بر سر قبر ‌امام حسین (ع) گرد می‌آمدند و بر او رحمت می‌فرستادند. گفته شده ازدحامی که در کنار قبر آن حضرت به وجود آمده بود، بیشتر از ازدحام بر حجرالاسود بود.

7. مختار: با اینکه نقلی مبنی بر زیارت مختار از مزار حسینی و نحوۀ آن پیدا نشد، اما قول مشهوری دربارۀ اینکه اولین بقعه بر مرقد حضرت به دستور ایشان بنا شده وجود دارد. با توجه به این نکته و سایر قراین از حب و معرفت ایشان به امام، مختار نیز در گروه اولین زائران ‌امام حسین (ع) قرار می‌گیرد.

مسئلۀ زیارت ‌امام حسین (ع) در فضایی که زمزمه‌هایی دربارۀ حقانیت طرفین این مصاف در اذهان و افواه مردم جریان داشت، امر مهمی بود که می‌توانست پایه‌های حکومتی یزید و یزیدیان را سست کند. اولین زیارت کنندگان در شرایط سخت ممنوعیت‌ها و التهابات سیاسی و عقیدتی، خصوصا دوران بنی‌امیه، این مهم را به عنوان سنتی پایدار تا به امروز از خود برجای گذاشتند و در جهت تحقق اثبات حقانیت و زنده داشتن این واقعه سهم به‌سزایی داشتند.

سرزمین کربلا نه از لحظۀ شهادت ‌امام حسین (ع) و واقعۀ عاشورا، بلکه از سال‌ها پیش از این واقعه، محل آمد و شد و زیارت فرشتگان و انبیا و اولیای الهی بوده است. امام صادق(ع) فرموده‌اند: «از آنجاست (کربلا) محل عروج ملائکه به سوی آسمان. هیچ ملک مقرب و پیامبر مرسلی نیست، مگر اینکه از خداوند اجازه‌ می‌گیرد به زیارت ‌امام حسین (ع) مشرف شود. پس گروهی فرود آمده و گروهی بالا می‌روند.» و نیز فرموده: «آگاه باشید که، هزار سال پیش از دفن جدم ‌امام حسین (ع) در کربلا، فرشتگان به زیارت ‌آنجا رفته‌اند. هیچ شبی نیست مگر اینکه جبرئیل و میکائیل (ع) به زیارت آن حضرت می‌روند.»

بنابر روایات سابقۀ عزاداری و گریه بر ایشان نیز به سال‌ها پیش از ‌واقعۀ عاشورا و زمان انبیای گذشته بر می‌گردد که با وحی از مصیبت ‌امام حسین (ع) آگاه‌ می‌شدند. همچنین نقل است پیامبر خدا (ص) از لحظۀ ولادت امام با یادآوری مصایب ایشان گریسته‌اند[1] و حضرت علی (ع) نیز پس از جنگ صفین هنگام گذر از کربلا توقف کردند و بر مصایب آینده اشک ریخته‌اند.[2]

بیان این نمونه‌ها در روایات و توصیه به زیارت کردن آن جناب و اجری که خداوند در برابر آن‌ می‌پردازد، همگی مبین ارزش و درجۀ اهمیت زیارت کسی است که اولین زائرانش، از همان لحظۀ شهادت، فرشتگان و اولیاء بوده‌اند. از زائران ملکوتی که بگذریم، در طول تاریخ نیز مشتاقان همواره با وجود خطرات و سختی‌ها به اقامۀ این امر پرداخته‌اند و این سنت همچنان پابرجاست.



در معنای زیارت

زیارت در لغت یعنی دیدار کردن با قصد، و در معنای مذهبی عزیمتی‌ است (ظاهری یا باطنی) به اماکن مذهبی که از سوی پیروان یک دین برای به پا داشتن یک آیین یا فریضۀ دینی انجام می‌گیرد. به شخصی که به زیارت می‌رود زائر گفته می‌شود و جمع آن زُوّار است.[3] احمد بن فارس می‌گوید: «زائر را از آن جهت زائر می‌گویند که وقتی به زیارت تو می‌آید، از غیر تو دوری می‌کند.»[4]

در لغتنامۀ فارسی به مشاهد متبرک و بقعه‌‌ها رفتن و خواندن دعایی که به‌عنوان تشرف باطنی برای امام‌ها و امامزاده‌‌ها و اولیا می‌خوانند را زیارت ‌گفته‌اند.[5]

زائر مزار مطهر امام، کسی است که با قصد و معرفت و شناخت به حق امام و نیز پس از شهادت ایشان و دفن پیکر مطهر به زیارت حضرتش برود

با توجه به معنای یاد شده، اطلاق نام زائر بر فرد، مقید به قید «قصد» یا همان «نیت» است. این قصد با «معرفت» فرد از کسی که به زیارتش‌ می‌رود در ارتباط است. در بیان اعتقادی شیعه، آنچه توصیه شده و لازمۀ اجر و پاداش است زیارت با معرفت است. در این راستا امام کاظم (ع) فرموده‌اند: «کمترین ثواب و اجر زائر قبر مطهر امام حسین (ع) در کنار فرات، این است که گناهان گذشته و آینده‏اش را مى‏‌آمرزند؛ مشروط به اینکه حق و حرمت و ولایت ایشان را بشناسد.»[6] در روایات دیگر نیز گفته شده که «شناخت و معرفت امام» یعنی اینکه او را امامی از جانب خدا بداند و عمل‌کردن به دستوراتش را واجب بداند.

احتمالا افرادی هم بوده‌اند که در مسیر خود، گذرشان به کربلا و مرقد امام افتاده است که بنابر این تعاریف زائر محسوب نمی‌شوند. زائر مزار مطهر امام، کسی است که با قصد و معرفت و شناخت به حق امام و نیز پس از شهادت ایشان و دفن پیکر مطهر به زیارت حضرتش برود؛ در نتیجه زیارت ‌امام حسین (ع) به معنای خاص آن و آنچه در راستای هدف این مطلب است، به معنای حضور زائر بر مزار ایشان به‌قصد اظهار ارادت، احترام و کسب فیض معنوی قلمداد می‌شود. اکنون به نقل‌های تاریخی از اولین کسانی که مشرف به مزار حسین(ع) شده‌اند نظر می‌افکنیم تا دریابیم که اولین زائر به معنای خاص آن کیست.



اقوال موجود دربارۀ اولین زائران ‌امام حسین (ع)

1. قبیلۀ بنی اسد: افراد این قبیله بنا به دلایلی از یاری رساندن به امام در روز عاشورا جا ماندند. تقریبا سه روز پس از ‌واقعۀ عاشورا به کربلا آمدند و با همراهی امام سجاد (ع) به دفن پیکر شهدا پرداختند. امام سجاد (ع) پس از دفن پیکر پاک آن حضرت، مزار پدر گرامی خود را ساخت، دست خود را بر روی قبر گذاشت و به زیارت پدرش مشغول شد. افراد این قبیله نیز همراه امام به اقامۀ عزا و زیارت از ایشان پرداختند.

جابر به همراه شاگردش عطیه، اولین مردمانی بودند که با قصد و نیت زیارت و معرفت امام، از راه دور و در شرایط خفقان سیاسی، سنت اربعین را با جلوه‌ای از زیارت حقیقی و آداب آن از خود به جا گذاشتند.

2. سلیمان بن قتهی: ابن نما حلی، از ابن عایشه روایت می‌کند که سلیمان بن قتهی عدوی‌‌، سه روز پس از شهادت ‌امام حسین (ع) از کربلا عبور کرد. وقتی نگاهش به قتلگاه ایشان افتاد‌‌، تکیه بر اسب عربی خود نمود و ابیاتی را سرود؛ البته به این روایت نقدهایی وارد است، ازجمله اینکه چنین شخصی شناخته شده نیست و همچنین این نقل به این شکل، تنها از ابن نما وارد شده است.

3. عبیدالله بن حرجعفی: …پس از کشته شدن حسین (ع)، او در مجلسی از عبیدالله بن زیاد حضور داشت. ابن زیاد لحظه‌ای از او غافل ماند و ابن حر خارج شد و بر اسب خود نشست. ابن زیاد جویای او شد و وقتی فهمید خارج شده، دستور داد او را بیاورند؛ اما ابن حر با اسب خود تاخت و گفت: «به او بگویید که هرگز به دلخواه پیش او نخواهم آمد.»

سپس به خانۀ احمر بن زیاد طایی و پس از آن به کربلا رفت و قتلگاه شهدا را دید. برایشان آمرزش خواست و اشعاری به این مضمون سرود: «امیر خیانتکار به من‌ می‌گوید: چرا با شهید پسر فاطمه جنگ نکردی؟ دریغا که یاری وی نکردم …»[7]

4. جابربن عبدالله انصاری و عطیۀ عوفی: این دو، نخستین زائران ‌امام حسین (ع) در اولین اربعین شهیدان کربلا هستند و نام این دو همواره همراه با زیارت اربعین برده می‌شود. جابر به همراه شاگردش عطیه، اولین مردمانی بودند که با قصد و نیت زیارت و معرفت امام، از راه دور و در شرایط خفقان سیاسی، سنت اربعین را با جلوه‌ای از زیارت حقیقی و آداب آن از خود به جا گذاشتند.

عرضۀ دین به امام معصوم (ع)

در تاریخ مشاهده می‌شود که افرادی نزد ائمۀ اطهار (ع) مراجعه می‌کردند و دین خود را به آن بزرگواران عرضه می‌داشتند‌. ‌‌ این افراد که عموما از شیعیان و اصحاب خاص امام بوده‌اند، با مراجعه به آن حضرت اعتقادات خود را برای امام بیان می‌کردند و امام آن را ‌تأیید یا تصحیح می‌کردند‌.

علت عرضۀ دین به امام (ع)

رسول خدا (ص) در طول زندگی خویش، اهل بیت خویش را شاهراه هدایت بشری معرفی کردند و در احادیث بسیاری، رستگاری را مشروط به اعتقاد و تبعیت از ائمۀ اطهار دانسته‌اند‌. ائمۀ اطهار، جانشینان الهی پیامبر هستند که مانند پیامبر، علم دین و شریعت را می‌دانند و مردم برای دریافت اعقادات صحیح و تعالیم الهی، باید به آنها مراجعه کنند‌.

در طول تاریخ شیعیان راستین و پیروان حق و حقیقت همواره گرد امام جمع می‌آمدند و علاوه بر تبعیت از امام، اعتقادات و معارف الهی را از آن بزرگواران دریافت می‌کردند‌.



نحوۀ عرضه دین

ائمۀ اطهار علاوه بر کلاس‌های آموزشی به اصحاب خود، افرادی را از اصحاب نزدیک خود به شهرها و کشورهای دیگر می‌فرستادند تا مردم دیگر مناطق که از درک حضوری امام محرومند، بتوانند تعالیم اسلامی‌و حقایق الهی را یاد بگیرند و راه هدایت بسته نماند‌‌‌. این افراد عموما قبل از رفتن به آن دیار و تبلیغ راه امام و دین، اعتقادات خود را با امام تطابق می‌دادند تا مبادا در راه تبلیغ اشتباه کنند و باعث گمراهی گروهی شوند‌.

گاهی نیز برخی از شیعیان که از بلاد دیگر به حضور امام مشرف می‌شدند، اعتقادات خود را به امام عرضه می‌کردند و از امام می‌خواستند امام اعتقادات آن افراد بررسی کند تا بر راه حقیقت باشند‌.



نمونه‌هایی از افرادی که اعتقادات خود را به امام عرضه کردند‌‌:

حضرت عبدالعظیم حسنی‌‌:

عبدالعظیم بن عبدالله حسنی معروف به شاه عبدالعظیم حسنی، از جمله اصحاب خاص امام رضا (ع)، امام جواد (ع) و امام ‌هادی (ع) بودند‌. مزار مطهر ‌‌ایشان در شهر ری است‌. در شأن و منزلت ‌‌ایشان همین بس که امام‌ هادی (ع) ثواب زیارت‌‌ایشان را ‌‌ اینگونه توصیف کردند‌‌:

«أَیْنَ کُنْتَ قُلْتُ زُرْتُ الْحُسَیْنَ (ع) قَالَ أَمَا إِنَّکَ لَوْ زُرْتَ قَبْرَ عَبْدِ الْعَظِیمِ عِنْدَکُمْ لَکُنْتَ کَمَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ (ع)»‌.[1]

«بدان که اگر قبر عبدالعظیم را در شهر خودتان زیارت کنی، مانند کسی هستی که حسین بن علی (ع) را زیارت کرده باشد‌.»

در روایتی، حضرت عبدالعظیم حسنی، اعتقادات خویش را بر امام زمان خویش عرضه می‏دارد‌. وی از توحید شروع می‏کند و صفات خداوند را بیان می‏دارد‌. سپس اعتقاد خود به پیامبر اسلام را اعلام می‏دارد و سپس به مسئلۀ امامت و جانشینی رسول خدا (ص) می‌پردازد؛ چانشینان پیامبر را یک یک بر می‌شمارد تا به حضرت‌هادی (‌ع) می‏رسد‌. حضرت ‌هادی (‌ع) دو امام بعد خویش یعنی امام حسن عسکری (ع) و حضرت حجت (ع) را نیز به او می‏شناساند و حضرت عبدالعظیم به وجود آنها و امامت ‌‌ایشان اقرار می‌کند‌. آنگاه او به بیان عقاید خویش دربارۀ معاد و قیامت و مسائل مربوط به آن می‏پردازد و در پایان به جنبه‏های علمی ‌و احکام عبادی دین اشاره می‏کند‌.

امام‌هادی (‌ع) بر عقاید وی مهر ‌تأیید می‌زند و می‏فرماید‌‌:

«ای اباالقاسم! (کنیۀ‌‌ایشان) به خدا قسم! دینی که خداوند آن را می‏پسندد، همین است که تو بیان کردی‌. پس بر آن ثابت و پایدار باش که خداوند تو را در دنیا و آخرت با گفتار استوار (یعنی اعتقاد درست و پایدار) پا بر جا و استوار بدارد‌.»[2]



خالد بن جریر بجلی

خالد بن جَریر بَجَلى، راوى و محدّث شیعى در قرن دوم و از اصحاب امام صادق (ع) است‌. نزد علمای شیعه،‌‌ این شخص فردی موثق و مورد اعتماد است‌.[3] ‌‌ایشان نیز در روایتی خدمت امام صادق (ع) وارد شده و عقاید خود را عرضه کرده است و امام عقاید وی را ‌تأیید کرده‌اند‌‌:

روزی بر حضرت وارد شد و گفت‌‌: «من می‏خواهم دین خود را که بدان پایبندم، برای شما بیان کنم‌.»؛ سپس شروع به بیان عقاید خویش می‏کند‌.

امام صادق (ع) خطاب به عمر بن حریث: ای عمرو، به خدا قسم‌‌ این دین همان دینِ من و پدران من است که به آن خداوند را در خفا و آشکارا عبادت می‏کنیم‌.

او عقاید خویش را از توحید، نبوت و امامت بیان می‏کند و حضرت وی را ‌تأیید می‏کند؛ تا‌‌ اینکه به امامت حضرت می‏رسد و می‏گوید‌‌: «و گواهی می‏دهم که خداوند تو را وارث همۀ ائمه قرار داده است‌.»

در‌‌ اینجا حضرت فرمود‌‌: «بس است و سکوت اختیار کن که گفتار حقی را گفتی و دارای عقاید حقی هستی.»[4]



عمروبن حریث

عمرو بن حریث هم از اصحاب امام صادق (ع) بود که دین خود را بر امام عرضه کرد‌‌:

عمرو بن‏حریث نقل می‏کند که‌‌: «خدمت امام صادق(‌ع) رفتم و عرض کردم‌‌: فدایت شوم! ‌‌آیا اجازه می‏دهید برایتان شرح دهم آن دینی را که به آن خدا را اطاعت می‏کنم؟»

حضرت فرمود‌‌: «بله، بگو‌‌ای عمرو!»

عمرو نیز شروع می­کند به بیان آنچه به آن معتقد است؛ وحدانیّت، رسالت، معاد، فروع دین، ولایت اهل‏بیت‌‌، همه را مطرح می‏کند؛ از مبدأ تا معاد‌. هم اصول و هم فروع را ذکر می‏کند و بعد هم می‏گوید ‌‌ این دین من است که می­خواهم به آن زنده باشم و به همین دین بمیرم و خدا را به ‌‌ این دین اطاعت کنم‌‌‌. اینجا امام صادق(‌ع) می‏فرماید‌‌: «یَا عَمْرُو هَذَا وَ اللَّهِ دِینِی وَ دِینُ آبَائِیَ الَّذِی نَدِینُ اللَّهَ بِهِ فِی السِّرِّ وَ الْعَلَانِیَهِ»‌. «ای عمرو، به خدا قسم‌‌ این دین همان دینِ من و پدران من است که به آن خداوند را در خفا و آشکارا عبادت می‏کنیم‌.»[5]



ابی جارود

ابوالجارود، از رجال سیاسی و مذهبی نیمۀ اول قرن دوم هجری، که از او به عنوان یکی از اصحاب امامان باقر (ع) و صادق(ع) و یاد می‌شود‌.

ابی الجارود، گویا پیرمردی نابینا و ناتوان بوده است‌. وی نزد امام باقر (‌ع) می‏آید و می‏گوید‌‌: «محل سکونت من با شما فاصله بسیار دارد و می‏خواهم ‌آن

اگرچه ثواب زیارت امام حسین علیه‌السلام از حدّ این نوشتۀ کوتاه بیرون است، روایاتی در این زمینه بیان خواهد شد:



محمد بن مسلم ثقفی از امام باقر (ع) آورده است که فرمودند: «اگر مردم ارزش و پاداش زیارت حسین (ع) را بدانند، از اشتیاق قالب تهی کرده و از حسرت فراوان جانشان متلاشی خواهد شد!» محمد بن مسلم عرضه داشت: مگر فضیلت آن چیست؟



فرمودند: «اگر کسی با شوق به زیارت آن حضرت بشتابد، خداوند پاداش هزار حج و عمره‌ی پذیرفته شده، اجر هزار شهید از شهدای بدر، ثواب هزار روزه دار و هزار صدقه‌ی مقبوله و پاداش آزاد سازی هزار برده در راه خدا را به وی خواهد داد! و تا یک سال از هرگونه گزندی به ویژه شیطان محفوظ خواهد ماند؛ خداوند نیز فرشته‌ای را بر او می‌گمارد که حافظ جان او از چهارسو خواهد بود. اگر در همان سال از دنیا رفت؛ فرشتگان رحمت الهی در غسل و تدفین او شرکت جسته و برای او طلب آمرزش می‌‌‌نمایند؛ او را تشییع کرده و تا قبر همراهی می‌‌کنند و برای او استغفار می‌نمایند؛ قبرش را گشاده می‌کنند و خداوند نیز او را از فشار قبر و ترس از نکیر و منکر ایمن می‌گرداند؛ دری را از بهشت به روی او می‌گشاید و در قیامت نامه ‌‌ی اعمالش را به دست راستش خواهد داد؛ نورانیتی را در چهره‌ی او قرار می‌دهند که مشرقین را روشن می‌گرداند و هاتفی ندا سر می‌دهد که این شخص از زائران حسین بن علی (ع) است که با شوقی سرشار حضرتش را زیارت نموده است؛ آنگاه همگی آرزو می‌‌کنند که ای‌کاش از زائرین حسین (ع) بودند.»[1]



بیش ازصد سند معتبر از ائمه اطهار (ع) در دست است که زیارت حضرت حسین بن علی (ع) را موجب آمرزش گناهان گذشته و آینده دانسته و معادل با بیست حج و بیست عمره و در برخی از روایات برابر با هشتاد حج مقبول یا صد حج همراه رسول خدا (ص) ثبت شده است.



از امام صادق (ع) است: زیارت حسین بن علی (ع) برترین اعمال است.[2]



و از حضرت باقرالعلوم (ع) نیز آمده است: هر نماز واجبی که کنار (مزار) حضرت خوانده می ‌‌شود، برابر با حج است و نماز نافله با عمره.



حضرت صادق (ع) به مفصّل بن عمر فرمودند: «پاداش یک نماز تو در کنار قبر حضرت سیدالشهدا (ع) مانند پاداش هزار عمره و حج واجب است و گویی هزار بنده را آزاد نموده و هزار بار همراه پیامبر مرسل الهی به جهاد فی سبیل الله رفته باشی.»[3]



از حضرت صادق (ع) آمده است که امیر مؤمنان (ع) در برخی از سفرهای خود به نزدیکی کربلا رسیدند؛ حضرت از لشکر جلوتر رفته و وقتی به محل شهادت فرزندش حسین و یارانش رسیدند، فرمودند: «در اینجا دویست تن از پیامبران و دویست از اوصیای ایشان و دویست پیغمبرزاده و پیروان آنان به شهادت رسیدند.



سپس در بیابان کربلا می‌گشتند و می‌فرمودند: اینجا استراحتگاه شتران آن‌‌هاست! اینجا محل فرود باروبنۀ ایشان است! اینجا محل به خون طپیدن گروهی است که از برگزیده ‌‌ترین بندگان خداوند می‌باشند که نه پیش از آنان و نه پس از آنان کسی مانند آن‌‌ها چشم به این جهان گشوده است. سپس فرمودند: ای خاک (کربلا)! خوش بر احوال تو که خون دوستان خدا بر تو ریخته خواهد شد!»[4]

ئیس بسیج مستضعفین با اشاره به اینکه بصیرت یکی از ویژگی‌های بارز حماسه پیشمرگان بود،گفت:این دلاورمردان در دفاع از جمهوری اسلامی خالصانه سلاح بر دوش گرفتند و در برابر ظلم غربی‌ها و شرقی‌ها ایستاند و نگذاشتند اختلافات عقایدی در بین آنها رخنه کند.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)- منطقه کردستان- سردار نقدی در کنگره شهدای کردستان که امروز (28 اردیبهشت ماه) در مسجد قبا سنندج برگزار شد،از رشادت شهدای پیشمرگ کُرد یاد کرد.

وی افزود:امروزه عزت، امنیت و استقلال ایران را مدیون رشادت‌ها و سلحشوری‌های پیشمرگان کُردی هستیم که خالصانه و بدون هیچ چشم‌داشتی برای حفظ این دیار صلاح بر دوش گرفتند و از این آب و خاک دفاع کردند.

رئیس بسیج مستضعفین اعلام کرد: هزاران رزمنده شافعی مذهب در فلسطین و یمن در برابر ظلم وحشیانه آل سعود ایستاده‌اند و برای حفظ کشور خود به درجه شهادت رسیده‌اند. تمام این رشادت‌ها همه درس‌های است که این مبارزان از پیشمرگان کُرد فراگرفته‌اند. سرزمن ما سرزمن حماسه‌ها و اسطوره است ولی حماسه‌ای که پیشمرگان کُرد خلق کردند رنگی دیگر داشت.

سردار نقدی با اشاره به اینکه بصیرت یکی از ویژگی‌های بارز حماسه پیشمرگان بود، خاطرنشان کرد: این دلاور مردان در دفاع از جمهوری اسلامی خالصانه سلاح بر دوش گرفتند و در برابر ظلم غربی‌ها و شرقی‌ها ایستاند و اجازه ندادنداختلافات عقایدی در بین آنها رخنه کند.زمانی پیشمرگان کُرد بصیرت را انتخاب کردند که 70 درصد از روستاهای کردستان هیچ گونه امکانات رفاهی نداشت.یکی دیگر از ویژگی‌های پیشمرگان کُرد ایستادگی در مقابل توطئه های آمریکا بود که بیداری آن‌ها موجب شد تا فریب آنها را نخوردند و سلاح بر دوش گرفتند.

سردار نقدی با اشاره به توطئه دیگر دشمنان در مقابله با ایران اسلامی عنوان کرد: غربی‌ها با کمک شاه خائن و با در اختیار گذاشتن سلاح به کُردهای عراق آنها را فریب دادند تا با ایران اسلامی به مقابله برخیزند.

وی افزود: زمانی که صدام با کُردهای عراق به مقابله برخاست آنها را به حال خود رها کردند اما ملت ایران کُردهای عراق را در آن دوران در کرج اسکان دادند.

رئیس بسیج مستضعفین در ادامه دو جبهه بودن جنگ را وجه مهم حماسه پیشمرگان کُرد دانست و خاطرنشان کرد: زمانی که رزمندگان نقاط دیگر کشور برای حفظ این آب و خاک به جبهه های جنگ رفتند، خانواده‌هایشان در آسایش قرار داشتند ولی پیشمرگان کُرد در حالی به سوی جبهه‌های جنگ می‌رفتند که خانواده‌های آن‌ها توسط دشمن با شب‌نامه‌ها تهدید می‌شدند و در بعضی مواقع به درجه رفیع شهادت می‌رسیدند. یکی از حرکت‌های مهم در جنگ پیشمرگان کُرد با دشمن زمانی بود که با کسانی در حال نبرد بودند که هم بازی‌های قدیمی خود یا از اقوام و خویشاوندان خود بودند و این نشانه حرکت عظیم این رویداد است.

سردار نقدی با اشاره به عزت و افتخار شهدای پیشمرگ کُرد گفت:خانواده کسانی که در مقابل پیشمرگان کُرد سلاح به دست گرفتند در دسترس بودند ولی هیچگاه پیشمرگان کُرد به خود اجازه نداند به آنها آسیبی برسانند این حرکت نشانه شرف و عزت این عزیزان بود.

سردار نقدی ضمن تشکر از مقام شامخ شهدای کُرد گفت:بارز ترین وجه پیشمرگان کرد وفاداری به ایران بود و در زمانی که بعد از جنگ کشور به فکر سازگاری و مباحث اقتصادی بود رزمندگان این کشور در بی‌توجهی قرار گرفتند و رزمندگان کُرد ثابت کردند برای دل خود و حفظ آرمان‌ها و محافظت از کشورشان جنگیدند نه چیزی دیگر.